25 Bin Koşucudan Biri De Bendim

25 bin sporcudan biri de bendim, dün. İnsanın kendisiyle, çevresiyle, ailesiyle, ülkesiyle gurur duyması başka bir şey yahu. İçsel mutluluktan doyuyorsun, besleniyorsun, havalara uçuyorsun üstelik tüm bunları yorgunluktan sürünürken yaşıyorsun. 36. Vodafone İstanbul Maratonu vardı dün, 118 ülkeden rekor sayıda sporcunun yarıştığı, 150 bine yakın İstanbullunun da halk yürüyüşüne katıldığı maraton da Asya’dan Avrupa’ya geçtik. Dahası var mı, yürüyerek kıta değiştiriyorsun ve bunu sadece yılda bir kez yapabiliyorsun ve bu senin ülkende, yaşadığın şehirde. Bugüne kadar kaçırdığım anlardan birini daha yaşama fırsatı buldum dün, ben nasıl bu organizasyona daha önce katılmamışım inanılır gibi değil.

İki yıldır sevgili arkadaşım 4 Yapraklı Yonca’yı koşarken takip ediyorum. Yaz kış, sıcak soğuk, mekan, ülke fark etmez onun için koşar durur, hep de bir amaç için, iyilik peşinde koşar. İki yıldır da Yonca bana da koşmamı, çok büyük keyif alacağımı söyler, hatta onun sayesinde Adım Adım’a üye oldum. Gel gör ki, “nefesim yetmez, koşamam rezil olurum, ben kim koşmak kim” gibi şimdi sudan bahane olduğunu anladığım sebeplerle hep erteliyordum. Her şeyin de bir zamanı olduğuna inanıyorum ayrıca, çünkü bu yaz hiç olmadık zamanda Sevgi Mağazası beni aradı ve bu maratonda onlar adına koşup koşamayacağımı sordu. İşte bir amaç kendiliğinden ortaya çıktı. Her ne kadar Adım Adım üyesi olsam da onların zaten çok koşucusu olduğunu düşündüğümden bu yıl hakkımı Sevgi Mağazası adına kullanmaya karar verdim ve kendi çapımda antrenmanlara başladım. Her ne kadar salon sporları yapsam da koşmak başka şey. Bu yıl istediğim gibi performans gösteremedim koşu antrenmanlarında ama kafaya koydum artık daha düzenli çalışacağım.

Sevgi Mağazası adına kayıtlarımız yapıldı, göğüs numaralarımız geldi, çantamızı teslim aldık ve işte büyük gün geldi çattı. Sabah tüm ekip Acıbadem’de toplandık. Çaktırmıyordum ama kalbim küt küt atıyordu, bir gece öncesinde kızımın rahatsızlığından dolayı hastanede olmam, ayağımın altında çıkan minik yara asla bahane olmamalıydı. Otobüsle maratonun başlayacağı noktaya geldiğimizde çok doğru bir yolda olduğumu anladım. Bu kadar kalabalık, bu kadar yaşı benden çok çok fazla insan, bu kadar engelli varken ben evde otursaydım gerçekten çok üzülürdüm. Pırıl pırıl insanlar hep bir ağızdan İstiklal Marşı’mızı söyledik en yüksek tondan ve işte başladık. Siz deyin hızlı yürüyüş ben deyim minik koşu, adım adım köprüye geldik. Her gün arabayla geçtiğimiz o köprüden kah koşarak kah yürüyerek, elini kolunu sallayarak geçmek var ya, bu duyguyu yaşamadan ölmediğime bin şükür. Hep bir ağızdan marşlar, birbirini motive eden insanlar, arada benim gibi daha çömez olanları haşlayan profesyoneller. Her şey çok güzeldi, ne zamanki köprü bitti Beşiktaş ayrımına doğru yol aldık hafif yokuş başladı, nefesler daraldı ama durmak yok yola devam.

Beşiktaş Yıldız Yokuşu’ndan aşağı inerken önce canım Ayşe Tolga ile karşılaştık, TOG adına koşuyordu ve engelli arabası itiyordu. Sonraaaa Hürriyet Gazetesi Yazarı Yonca nam-ı diğer 4 Yapraklı Yonca, benim o gün orada olmamın baş kahramanı Arı Vız Vız ile yan yana geldik. Kendisi bu yıl arılar için koştu ve bir arı olmuştu ki sormayın. Bir yandan engelli itiyor, bir yandan bizlere destek veren esnafı coşturuyor, bir yandan da benim belime sardığım montumu çantama koymam için tavsiyede bulunuyordu. İzlemek İçin TIK TIK

Dolmabahçe’ye geldik, Ata’ma selam çaktım, TIK TIK İZLE beni gördü duydu biliyorum çünkü bir anda nefesim açıldı yine koşmaya başladım. Kabataş, Tophane, Dolmabahçe derken Galata Köprüsü’nü de geçtik ve işte 10 km. bitti Ticaret Odası önünde. Biz 15 km için kaydolmuştuk, yalan yok orada bitiresim geldi. Beş kilometre daha koşamayacaktım ama işte ekip ruhu böyle bir şey. Esra ve Nurdan Abla “hadi hadi yaparız biz” deyince içimdeki tavşan coştu ve “devam Banu” dedim. Unkapanı, Cibali, Balat beni biraz yordu, belki kalabalık azalmıştı ondan, belki sahil boyu olduğundan esiyordu ama iyi yoruldum. Nurdan Abla yanımda sürekli ha şu kiremitli binanın oradan döneceğiz ha şu ağacın oradan dönüş başlayacak demese belki de tamamlayamazdım. Üstelik yol boyunca kızımın yine hastalanıp, oyunculuk kursundan eve gelişini telefonda takip etmem gerekiyordu. Her şeye rağmen koştum, yürüdüm, yürüdüm, koştum ve 15 km. bitiş noktasına geldim.

İşte o anı yaşamak var ya her şeye değdi. İnanmıyorsan TIK TIK İZLE. Bana inanan, güvenen bağışçılarım için koştum, bu anıyı okuyup bağış yapacaklar için koştum, eşimin bana her zaman verdiği destek için koştum, kızımın hasta da olsa sorun çıkarmaması için koştum, anne babamın kızımı okuldan alıp benim rahat koşmamı sağladığı için koştum, bana her zaman destek veren, geçen yıl koşarken yaşadığı deneyimleri bana hep aktaran ama bu koşuda sağlığı elvermediği için koşamayan Fevzus için koştum ve SEVGİ MAĞAZASI için koştum. Toplumsal dayanışma ve paylaşmaya herkesi davet eden, ihtiyaç sahibi ailelere, öğrencilere, sokakta kalanlara belli zaman aralıklarında kıyafet, eğitim malzemesi, kitap ve oyuncak dağıtan Sevgi Mağazasına bir yer satın alabilmek için koştum.

Seneye pek çok arkadaşım da katılacak biliyorum. Koşmanız şart değil, o ortamı, dostluğu, tüm yüreklerin nasıl çarptığını görmek için yürüyün ama katılın. Ölmeden önce yürüyerek kıta değiştirmenin keyfini bir kez sürün, pişman olmayacaksınız.

Bu arada 15 gün daha bağış toplamaya devam ediyorum. EFT veya havaleni yaparken “açıklama” satırına ” Koşucu Adı ve Soyadının baş harfleri (BT) / Bağışcının Adı Soyadı ” nı yazmayı unutma. Bu sayede bağışının takipçisi olabilir, sertifikanı ulaştırabilirim, hatta dilersen sertifika dağıtım törenine katılım için seni haberdar edebilirim.

İş Bankası

Şube No: Acıbadem Şubesi (1085) Hesap No: 759234 

IBAN No: TR18 0006 4000  0011 0850 7592 34 

Alıcı Adı: Sevgi Mağazası Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği