Her yer bembeyaz, hava ayaz mı ayaz. Buz olmuş kaldırımlardan yürürken yere değil de aya basar gibi dikkatli, temkinli, heyecanlıyız. Düşersek kim bakar bize kaygısı mı, bir yeri kırma korkusu mu yoksa tamamen refleks mi bilinmez, bilinse de neye yarar? Bas gitsin.
İki kız çocuğu bugün kahramanım. Aynı yaşta muhtemelen aynı mevsimde doğmuş aynı dönemlerden geçen iki kız çocuğu. Birisi çikolatalı süt mü içsem fondü mü yesem, Ayı Paddington filmini mi izlesem yoksa kitapçıda mı vakit geçirsem, annemle mi eve dönsem babamla mı diye düşünüyor. Yeni yıla bin bir umutla girmiş, istediği cep telefonuna tam 00:00 da kavuşmuş, gece anne babasına sarılarak uyumuş, hayatında acıyı çok şükür sadece kırmızı biber tadarak yaşamış bir kız ergen. Diğeri… eksi dört derecede, şehrin en büyük mezarlığının camisinin avlusunda annesinin tabutu başında gözünde soğuktan akamaz hale gelmiş göz yaşıyla. Günlerdir değil aylardır belki de yıldır hastane-ev arasında gidip gelen annesinin can yoldaşı, kız kardeşinin koruyucu meleği, anneannesi dedesinin yaşam kaynağı, teyzelerinin göz bebeği. O kız ergen bugün tabut başında bir yetişkin, ne kar tatili umurunda ne havanın ayazı. Soğuk işlemiyor bedenine çünkü artık hissetmiyor. Avazı çıktığı kadar bağırmak istiyor belki, belki hemen cenazeden çıkıp caddeye gidip sıcak çikolata içmek istiyor, belki de evde televizyon izlemek ya da gülmek istiyor, ya da hıçkıra hıçkıra ağlamak. O, annesinin bedenini koruyan tahta sandığı seviyor sadece, bizlerin mesajlarını alıyor, eminim ki duymuyor. Bugünü, bu karı, bu havayı ve bu kalabalığı ömrünün sonuna kadar unutmayacak eminim. Annesini de unutmayacak ve o da bir gün anne olacak.
Bugün bir kız ergen Ayı Paddington ve sıcak çikolatayla günü kapatırken bir diğeri yeşil tülbente sarılmış tabuta koyduğu annesiyle günü bitirdi. Yaşam ikisine de bundan sonra eşit davranır umarım ve hiçbir anne baba evladını gömmesin, budur bugün isteğim.
İki gündür o iki küçük kızı düşünüyorum. Ateş düştüğü yeri yakıyor derler ama yakmasın hiç bir yeri. Kalbim sıkışıyor, daralıyorum…. Çok da fena yazmışsın arkadaşım. Göz yaşlarını serbest bırakmamak mümkün mü? Allah sabır versin hepsine….. Sözün de bittiği yer alsında, ne denir ki? Senin dileğin gibi, hayat bundan sonra ikisine de eşit davransın.
Ah Banu! Ah güzel kardeşim:( İçim yandı okurken:( Hayat işte… Bana armağan etmek üzere 2 evlat bırakmaya gelmiş kardeşimi gömdüm ben o gün.Sıcak sularla yıkadım son kez üşümesin diye:( Hayat, öğretiyor!