Hobileri olmalı insanın

28 Eylül 2013

Hobisi(leri) olmalı insanın. Nefes aldığı, kafasını dağıttığı, enerji depoladığı…İşinizden başka yapacağınız bir şey olmadığını düşünsenize. Ya da boş zamanlarınızda zevk aldığınız hiç bir şeyin olmadığını. Ben düşünemiyorum sanki kimse de düşünemezmiş gibi geliyor ama bir yandan da çevremde hiç bir ilgi alanı olmayan bir sürü kişi tanıyorum. Mutlular yani aslında, mutlu görünüyorlar. Yani öylece durmak onlara iyi geliyor. Yemek yapmaktan hoşlanmaz, bahçe toprak hiç sevmez, örgü örmez, etamin deli işi ona göre, boya hiç olmaz, bu yaştan sonra müzik aleti çalmak mı, kitap okurken uykusu gelir…Bu yüzden çok bunaldığı halde bir süre işine ara vermeyi göze alamayan insanlar tanıyorum. “Hiç hobim yok ki, ben çalışmak zorundayım yoksa çıldırırım” diyen. Aslında gündüz vakti Bağdat Caddesi’ndeki tüm kafelerin tıklım tıklım kadınlarla dolu olduğuna bakacak olursak durmak da pek yaygın bu arada. Neyse yine yargılamaya kadar gider bu konu. Yargı yok, eleştiri yok.

Bu yazın büyük bölümünü Sapanca’da geçirince eski hobilerime biraz geri dönüş yaptım. Aslında hiç kafamda yoktu tekrar ahşap boyama yapmak fakat bahçeli bir evde yaşayınca süslemek de pek hoş oluyor. Dışarıda satılan süslere bakınca eskiden yaptığım ahşap boyama eşyalar aklıma geldi ve komşum Filiz sayesinde Meral Sanatevi ile tanıştım. O gün bu gün elimde fırça geziyorum. Sağ olsun Filiz de çok becerikli ve zevkli. Önce onun yaptıklarından etkilendim ve sonra Meral Abla’nın Kırkpınar’daki atölyesine gider oldum. Harika objeler sattığı gibi ağzından çıkan her bilgiyi paraya çevirmeye çalışmayan biri Meral Abla. İstanbul’da hiç görmediğim sıcaklık ve ilgiyi kendisinden o kadar gördüm ki, müptelası oldum. Küçük yerin farkı demeyin kendisi İstanbul’dan gelip yerleşmiş bu şirin beldeye. Yani sonradan değil doğuştan paylaşımcı.