Lise yıllarımda arkadaşlarımla okulu kırınca doğru bu köfteciye giderdik. Evet ben okulu kırardım, okuldan kaçmışlığım, disiplin kurulunun önüne bu yüzden çıkmışlığım, çok korkmuşluğum var. Şimdi gülerek hatırlıyorum. Kızım duymasın ama iyi ki de yapmışım, iyi ki yaşamışım dolu dolu o yılları.
Durun konuyu dağıtmayayım şimdi. Aynı köfteciye yıllardır giderim, hep aynı personel. Hepsi gençliğimi biliyor, kendimi evimde hissederim. Uğramadığım birkaç ay içinde köftecinin tuvaleti yenilenmiş, musluklar değişmiş. Şu hani elini altına koyunca kendiliğinden su akan akıllı musluklardan. Söylemesi ayıp yazması iğrenç, tuvaletteyim ben, malum iş için. Dışarıda hanım teyzeler konuşuyor. Biri gelmiş armatürü tanımaya çalışıyor, suyun akmasını sağlayacak musluk arıyor bulamıyor, sonra bir başka teyze ona bilmiş bilmiş;
-Elinizi musluğun altına koyun o kendiliğinden akar, diyor.
Tecrübesiz teyze koyuyor elini musluğun altına, akmıyor su. Sesten anladığım alttan vuruyor üstten itiyor yok akmıyor su. Bilmiş teyze devreye giriyor belli ki elini musluğun altına koyuyor ve su akıyor. “Tanıdı beni” diyor. İlk defa gelenler belli diye de ekliyor. Oturduğum yerde sessiz sessiz katılıyorum gülmekten. Bir iki ses daha ekleniyor, aa bizi de tanır biz hep geliriz diyorlar.
Dayanamayıp dışarı çıkıyorum, görmeliyim bu tanınmış teyzeleri. Nasıl bir gurur nasıl bir mutluluk, wc musluğu tanıdı ya bunları. Zavallı tanınmamış teyze hala kendini tanıtmaya çalışa dursun “beni tanı bak, dile kolay en az yirmi beş sene geçmişim var bu helayla, sen yokken buraları dutluktu, sonradan görmelik yapma” diyerek elimi çekine çekine koyuyorum musluğun altına veeeeeee su akıyor. Ohhh çok şükür tanıdı beni de, ya da geçmiş muslukların hatırına tanımış gibi yaptı. Bilmiş teyzeler onlardan olduğumu düşündüler herhalde, bir hoşgörü bana, BİZİMLASINNN der gibi.
Su akar yolunu bulur, peki ya bu egolar ne olacak?
Eskiden baş ol da istersen soğan başı ol derlerdi şimdi tanın da istersen hela musluğu tanısın, boşver, hele bir de tanınmış yakının varsa oo senden iyisi yok, sırtın yere gelmez…
Çocukken elektrikler kesilse de babam bize masal anlatsa yada annem ninesinden duyduğu masalsı yaşanmışlıkları anlatsa derdim. Şimdi bunu okuyunca kendimi öyle hissettim. Duru yıllar sonra bunları okuduğunda kim bilir neler hissedecek. Bunları yazmak yıllar sonrasına çok güzel bir mirastır. Teşekkürler
Banu sene 1990 akıllı kapılar yeni çıkmış.Bizde gurup olarak kızlarımızın yarışmaları için İzmir şehrine gitmiştik. İlk defa orda akıllı kapılarla tanıştık.Bütün anneler hayretle kapıları inceledik.Bir içeri bir dışarı yaramaz çocuklar gibi girip çıkıp çılgınlar gibi oyun oynadık.Allahtan kapılar bizim hepimizi tanıdı.