Güneş, Mezopotamya Ovası’nın üzerinden yükselirken, yüzyılların hikayesini sırtında taşıyan taş konakların arasından tekrar geçip yürümek hayaliyle gittim bu kez Mardin’e. İlk gidişim değildi ve daha önce en fazla üç ya da dört kişi seyahat etmiş hakkını vermiştik şehrin. Bu sefer Tourjuva ve 2 Kadın Anadolu’da olarak 14 kadın birlikte gezecektik her defasında kalbimi bırakıp döndüğüm kadim şehri. Açıkçası biraz tedirgindim; herkesin ilgi alanı farklı, zevki ayrı, duyguları kendine hastı, nasıl olacaktı birlikte keyif almak?
Eski Mardin’in daracık sokaklarında abbaraların altından yürürken, bir yandan Arapça bir selam, bir yandan Kürtçe kahkaha çalınırken kulağıma baktım ki bizim ekip benden canlı benden hevesli.
Sabahın erken saatlerinde açılan fırınlardan gün boyu yayılan çörek kokusu, köşe başlarında size şehrin tarihini anlatmak için bekleşen çocuklar, kahve ikram etmek için önünüzü kesen dükkan sahipleri, bakır ustalarının işleme yaparken çıkardıkları tak tuk sesleri, mavi badem şekeri satan adeta şirinlerin diyarından çıkıp gelmiş rengarenk dükkanları ile her anın hakkını veriyordu Mardin bize.
İnançlar burada yan yana, yüzyıllardır olduğu gibi. Bir caminin hemen yanında bir kilise. Diller farklı olsa da, dualar aynı göğe yükseliyor Mardin’de. Bu barış hali, her defasında yüreğime dokunur. Mardin, sadece taş değil; sabırla örülmüş bir anlayış bana göre.
Ve geceler… Ah, Mardin geceleri… Gökyüzünde binlerce yıldız, yerde yüzyıllık lambalarla buluşuyor. Rüzgâr bile konuşmadan esiyor bu şehirde, sanki susarak anlatıyor her şeyi. Bir terasta otururken, elimde bir bardak çay ile yıldızlara daldım bir ara. Uzaklardan bir yerlerden duyduğum ses miydi yoksa o güzel masal gecemizin fısıltısı mıydı, “keyfini çıkar içinde bulunduğun şu AN’ın” dedi.
Taşlarına sinmiş tarih, insanlarına işlemiş hoşgörü, sokaklarında gezinen zamanla, bir efsane gibi yaşadım yine Mardin’i. Belki de Mardin, içimde sakladığım en eski duyguların şehridir. Sevmek, inanmak, beklemek, affetmek… Ve belki de en çok: anlamak.
