Banu'ca

>Kuş misali..Uçuyorum çelik kanatlar üstünde; kah burada kah şurada. Sabah yağmurla bırakıyorum toprağı başbaşa, öğlene parlak güneşli bir bozkırdayım akşam ışıklar üstünde uçuyorum. Deniz mi aşağıda görülen simsiyah boşluk yoksa bilinmezlik mi, sırlar dünyası...

>Bundan tam 11 yıl önce tanışmışız onunla. Öyle diyor, bir hastane odasında, ben o zaman Erkan'ı hastanede ziyarete gitmiştim ameliyat sonrası. O beni hatırlıyor, o da oradaymış o anda. Ama ben onu ilk oğlunun...

>Kalbimin iki yarısı onlar, yaşama sevinçlerim, hayat kaynaklarım. Evime bir başka giderim onlardan ayrı olduğum anların sonrasında. Onları orada bulacak olmamın enerjisiyle bir başka hızlanır adımlarım, direksiyonu bir başka çeviririm. Onların yanında değilsem içim...

>Değişik bir başlık değil mi? Uygunsuz gerçek...."Başımızı derde sokan kötü gelişmelerin özünde bilmediğimiz şeyler değil, başımıza asla gelmeyeceğinden emin olduklarımız vardır." Mark Twain'in bu gözel sözüyle başladı film.Son zamanlarda izlediğim en güzel filmdi. Film...

  Günlerdir beklediğim an gelmişti. Uzun yıllar beraber çalıştığım arkadaşım Gamze bundan 7 yıl önce Amerika'ya yerleşmişti evlenip ve dünya tatlısı Damla olmuştu hemen sonrasında. Her yıl tatile geldiklerinde görüşsek de arkadaşımla sohbetin tadı hep damağımda...

>Bir yerlerde bir çocuk doğduSancısını içimde duyuyorumKimbilir kimin çocuğusunGözlerinde güneşi görüyorum*****Gözlerinde hayat pırıl pırılEllerinde ümitlerimiz varDünyanın tüm pisliklerine,Sıkılmış o minik yumruklar*****Kim olursa olsun anan,babanSorumluyum onlar kadar sendenAdını hiç bilmesem bileBenim öz be öz çocuğumsun...