Anne yarısı olmak

4 teyzem var benim, dördü de canım kadar sevdiğim. Hep onlarla bir arada büyüdüm ve şu sözü çok sık duydum: teyze demek, anne yarısı demek. Çok seviyordum, beraber olmaktan keyif alıyordum da anne yarısı lafı bana pek boş gelirdi küçükken doğrusu. Ne yani, annem kadar kim sevip kollayabilir beni…Şimdi, bir buçuk yıldır teyzeyim ve ben bir anne yarısıyım evet. Gözünün yaşına kurban olayım derdi teyzelerim, çok saçma bulurdum niye benim göz yaşım için kendilerini feda edeceklerdi ki, ben bir anne yarısıyım ve evet kurban olurum o gözyaşlarına. Doğduğu gün uğurlu geldi o bana, ilk kez Tüyap Kitap Fuarı’nda imza günüm olmuştu ve Ozan işte tam o gün doğdu. Hayatımın iki ilkini yaşadım 2 Kasım 2010’da. Onunla oynamak, onunla ilk kez deniz tatili yapmak, onunla havuza girmek, onun ilk adımlarına, ilk sözcüklerine, ilk dişine tanık olmak en az kızımda yaşadığım heyecanı yaşatıyor bana. Bir kaç gündür  annesi yurt dışında iş nedeniyle ve kızım ile Ozan’a biz bakıyoruz akşamları. Bizi gördüğündeki sevinci, boynumuza sarılması ve kafasını koyup kokusunu içine çekişimiz bir başka güzel şu günlerde. O biliyor ki biz onu çok seviyoruz, karşılıksız seviyoruz, ne kadar ağlarsa ağlasın, gece bizi mum gibi hizaya soksa da seviyoruz ve biz onu hep seveceğiz.

Anne yarısı olmak zormuş be hakikaten, insan yeri geliyor kendi çocuğuna kolayca kızıp bağırıveriyor, ya da üşenip bazen elini yıkamayıp ortada gezmesine, sağa sola ellemesine izin veriyor. Ama teyze olunca, ne kadar bunalsanız da kızamıyorsunuz, hele annesi yakında değilse daha bir masum mu oluyorlar ne, hiç sesinizi yükseltemiyorsunuz. Ellerini güzelce yıkayıp, paklayıp öyle gezdiriyorsunuz, herşeyi mükemmel olsun istiyorsunuz, yemek yemeyince panik oluyorsunuz, her dakika peşinde geziyorsunuz, anne yarısısınız ya. Tam anne olunca işiniz daha kolay, çocuk sizin sorumluluk sizde emanet değil, iyisiyle kötüsüyle sizin. Ama anne yarısı olmak hakikaten zor ama değer mi herşeye değer. Dayı, hala, amca olabilirsiniz ama teyze olmak zor zanaat benden söylemesi.