Geçen gün kızımla gittiğimiz alışveriş merkezinde en üst kata çıkıp bir şeyler yiyelim dedik. Ben ev yemekleri yapan bir yeri tercih edince o da aynı yerden köfte, patates kızartması yemek zorunda kaldı. Çünkü orada ona göre, onun beğendiği hiçbir yiyecek yoktu. O arada onun yaşlarında bir erkek çocuğu geldi ve yemek seçimini yaptı. Bir tabak patlıcan oturtma ve bir porsiyon Buhara Pilavı. Yanlış okumadınız nohutlu, biberli, etli karışım Buhara Pilavı ve patlıcan. Yanına bir kutu da ayran. Aman allahım uzaylılar basmıştı AVM’yi. Yanımızda bir yabancı, bu dünyanın dışından varlık neler yiyordu? Normal bir çocuk olamazdı bu evlat. Hele ki dışarıda yemek yeme fırsatı varken bunları yemek…Olacak şey mi?
Küçükken sanki her şey daha kolaydı. Yemediği sebzeleri bir şekilde çorbasına, köftesine karıştırıp yediriyorduk. Ama büyüyüp de aklı erince çok zor oldu istemediği sağlıklı yiyecekleri yedirmek. Benim kızım kendi isteğiyle hiçbir zaman ıspanak, karnabahar, dolma yemedi. Ben evdeysem ya da onun başındaysam bir kez itiraz eder ama çok uğraşmaz, hepsini yer. Baklagiller, balık, et, sebze yer ama ben varsam. Ben yoksam hiçbirini yemez bunu çok iyi biliyorum. Yani bir korku kültürü var yemek konusunda.
Her ay başı okuldan o ay yiyecekleri kapsayan detaylı bir menü gönderiliyor eve. Ben o menüde o gün hiç yemeyeceği şeyler varsa, sabah ve akşam öğünlerine ağırlık vermeye çalışıyorum. Çünkü biliyorum ki, o gün öğle menüsünde olan dört seçenekten en fazla ikisini yiyecek, bunlardan biri de meyve olacak. Yani hep hesap kitap. Oysa ne çok isterdim, kızım yemek ayırmasın, iştahlı olsun, önüne konan her şeyi yesin. Çevremde de çok görüyorum çocuğunun yeme konusunda söylenen anne babalar. Acaba hata bizde mi bunu da merak ediyorum. Küçükken yanlış bir şeyler mi yaptık? Ya da iştahsızlık da genetik mi? Çünkü ben de aynı kızım gibiymişim hatta anneme göre ben yemek konusunda kızıma göre çok daha zormuşum.
Bu hafta sonu, pazar günü çok katılmak isteyip de şehir dışında olduğum için katılamayacağım bir duyuruyu sizle bu yüzden paylaşmak istedim. “Ne olacak benim çocuğun yeme hali?” diyorsanız işte tam size göre bir toplantı. Üstelik eğitimi veren kişi de adını hep çok olumlu olarak duyduğum ama bir türlü tanışma fırsatı bulamadığım Uzm.Psk. Iraz Toros Suman. Haydi gidin bana da anlatın sonra…
Harika bir yazı olmuş..Evet gerçekten çocukların niçin yemek seçtiğini merak ederim…benim oğlumda az yedi öz yedi..ben halletmezsem aç kaldı…
Çokkk isterdim, anne acıktım diye koşa koşa gelsin bana
hiç üzülmeyin..benim iki oğlumda aynen böyle idi..ama şimdi eve geldiklerinde anne sebze varmı diye soruyorlar..18li yaşlardan sonra onlarda farkına ve lezzetine varıyorlar..yeterki garip inatlarımızla onları daha fazla ötelemeyelim..sabır sonunda başarıyı getirir..rumuz bir annne…
çocuklarınızı görünce inanamadım onlar mı yemek yemezdi diye:))