Biz ne yapar mışız kızımız yokken? Ne konuşur, neye güler, neye kızar mışız? Evi ne zaman toplar, ne zaman yemek pişirir, ne zaman plan yapar mışız? Yılın sondan bir önceki gününde düşünecek, hesabını kitabını yapacak bunca şey varken bu da nereden çıktı derseniz, bizim kız bu akşam evde yok. Sapanca’da evimizdeyiz, yılbaşını sakin huzurla geçirelim diye kalktık geldik kış günü. Onun da arkadaşı hemen evimizin dibindeki otele gelmiş, yılbaşı tatili için. Eh bir de en yakın arkadaşı olunca tut tutabilirsen bizimkini evde. Akşam üstü bıraktım, önce akşama kadar kalayım, sonra akşam yemeğine de kalayım, sonra biraz oyun oynayalım…Bekliyorum “burada kalayım” demesini. Ama yok o kadar da değil, birazdan gidip alacağım.
Bu arada evde bir sessizlik hakim. Heryer derli toplu, istediğim kanalı izleyebiliyorum. Son yarım saattir yerimden kalkmadan yazı yazabildim. Anne meyve, anne sıkıldım, annee şurada ne diyor (ingilizce türkçe sözlüğüm de) diyen yok. Kestanemizi pişirdik, bozamızı içtik, filmimizi izledik, yazımızı yazdık. Eeeee bitti. Tamam sıkıldık, ev dağılsa da, her dakika bir gürültü ses olsa da, iki dakika oturamasam da, istediğim kanalı açamasam da hayat onunla güzel.
O yokken, biz ne yapıyor muşuz?
Hiçbirşey…
“Hayat Çocukla Güzel” onsuz hayatı düşünemiyorum ,3 senemiz boşuna gitmiş dicem ama o zamanda gençtik ,deli doluyduk,geziyorduk,istediğimizi yapıyorduk ama şimdide yapıyoruz ,çocuk hiçbir zaman engel olmadı ki bize :) İyi ki hayatımızda prensesler :)