Dört gündür ülkemden uzakta, İtalya’nın özerk bölgesi Sicilya’daydım. Havası, suyu, taşı, toprağı ülkemden çok mu güzel, HAYIR. İnsanı, büyüğü, küçüğü, yaşlısı bizden daha mı mutlu, EVET. Dört gün boyunca sordum durdum, düşündüm taşındım, ölçtüm biçtim ve bir yanıt bulamadım. Biz böylesine güçlü bağlara sahip, geçmişi sağlam, tarihi eski, insanı candan bir ülkeyken niye sürekli mutsuz, gergin, olaylı günler yaşıyoruz? Niye insanımız mutsuz? Niye kardeş kardeş yaşarken, aramızda Alevi, Kürt, Laz ayrımı olmazken şimdi ONLAR-BİZ olduk? Tanıştığımız anda sadece adımızı söylerdik eskiden, şimdi mezhep söylüyoruz. En eski arkadaşım kalkıp bugün bana Alevi olduğunu açıklıyor. Ne değişecek ki? Ben Alevi diye onu sevmeyecek miyim, evinde kalmayacak mıyım, çocuklarımızı görüştürmeyecek miyim? Nereden çıktı bu ayrım?
Kalkıp gidelim, toplayalım tası tarağı, alıp çocuğu insanca yaşayan yerlere göçelim diyorum bazen. Diyorum da istiyor muyum? Yahu ben çok mutluyum ülkemde, niye mutlu olma hakkımı çiğniyorlar, niye beni ülkemden gitmek fikrini düşünmeye sevk ediyorlar? Ben bu ülkede umut yeşertemeyecek miyim, çocuğuma aile büyükleriyle beraber büyüme zevkini yaşatamayacak mıyım? Kim ne derse desin ikinci sınıf olacağım bir ülkeye niye gitmek zorunda bırakılıyorum?
Gidince ne olacak? Uzaktan film izler gibi mi izleyeceğim kardeşlerimin yaşamını, sevdiklerimin mutlu-acı günlerini sosyal medyadan mı paylaşacağım? Annem babam her daim biber gazlı bir ülkede yaşarken ben pasta yesem boğazımdan geçecek mi? Çocuğum arada kalmış, ne o ülkeye ait ne de yurduma dahil mi yetişecek?
Ben bu ülkede her sabah umutla kalkmayı özledim, gönül rahatlığıyla herkesle beraber mutlu olmayı özledim, gazeteyi elime alıp sanat haberleri okumayı özledim, televizyonu açtığımda pazar konseri izlemeyi özledim. İşin en acı yanı ne biliyor musun sevgili okur, bana ait olmayan, benim ait olmadığım bir ülkenin kalabalık, dört gün bu duygularla özlem giderdim.
Güzeldi ya…Güzel…
Her şeye rağmen umutlu olmayı seçiyorum yine, bu defa da, tekrar tekrar…
“vatanım ruy-i zemin, milletim nev’i beşer” ne güzel söylemiş Tevfik Fikret… İnanıyorum ki insanlık bir gün dinleri aşacak, düşünmeyi sevecek, kalbi ve aklı uyum içinde çalışacak. Kendine bir sabit bulacaksa o şey düşünmek olacaktır.
Başka bir ülkeye gitseniz , uzaktan izlemek daha acı veriyor inanın…Umutlarımızı hep canlı tutmaya çalışıyoruz ama..yine de güzel günler yakın olsun diyelim…
En iyisi paylasmak bu yazinizi…
Ben hep diyorum ki, eğer biz bu ülkede doğmayı seçtiysek o zaman burada bir görevimiz var. O yüzden hiçbir zaman gitmeyi düşünmedim. Burada ışık olmayı seçiyorum, sen de kocaman bir ışıksın ve bu ülkenin sana ihtiyacı var. Ve bence biz başka bir yerde bu kadar mutlu olamayız. Bak, ben de bugün ne yazdım ülkem için? Hem daha nefese geleceksin, sözün var:-)
http://bitutamtuz.com/bugunlerde-3/