Şu hayatta büyük konuştuğum her şeyin başrol oyuncusu oldum. Yurt dışında yaşamak mı, ben mahallemi bile değiştiremem derken, dünyanın bir ucuna gittim. Asla evlenmem deyip 26 yaşında yüzüğü takmıştım. Bir rap konserine mi gitmek, hele bir de ayakta dinlemek, üstüne para verseler mümkün değil derken, bileti kendi ellerimle satın alıp, saat 22:30’da sahneye çıkan Ezhel’i 20:30’dan itibaren beklemeye başladı bu beden.
Duru uzun zamandır Ezhel diye birini dinliyordu. Zaman zaman şarkıları ben de duyuyordum ama açıkçası çok kafam kaldırmadığı için, kulaklık takmasını öneriyordum. Sonra bir gün DasDas‘da izlediğim bir oyun sonrasında bu beyefendinin konseri olduğunu gördüm. 18 yaş altının yanında bir ebeveyni olmadan konsere girmesi yasaktı. Duru’ya yapacağım böyle bir sürpriz onu çok mutlu eder düşüncesiyle, bir yetişkin bir öğrenci bileti aldım. Nasılsa bir arkadaşı mutlaka aynı konsere gider ve ben de onu içeri sokup sonra aradan sıyrılırım düşüncesiyle konser gününe kadar oldukça rahattım.
Bir gün öncesinde Caddebostan Kültür Merkezi’nde Kadının Adı Var oynamışız ve ben gece yarısı ancak uyumuşum. Ertesi gün yani konser günü sabah 9’dan akşam 5’e kadar şirket eğitimi verdim ve tüm gün ayaktaydım. O da ne, tüm biletler tükendiği için hiçbir arkadaşı konsere gidemiyordu. Ben ve Ezhel! Ben ve Duru ve Ezhel!
Bilette konser saati 21:00 yazdığı için 20:30’da binanın önündeydik. Didik didik arama olduğu için yaklaşık yarım saat kuyrukta bekledik. Çoğunluğu 16-26 yaş arasında olan, kelimeleri yayarak konuşan, abiiii, kankaa, inanmıyorummm, ay ne saçmaaa kelimelerini dakikada on kez kullanan kızlı erkekli bir grup ile sıradaydık. Duru benimle görünmekten hoşlanmıyor, sürekli telefonuna bakıp, birilerine mesaj atıyor, ben de burada ne işim var, evde bitki çayımı yudumlamak varken diye dilimi ısırıp duruyorum, konuşmayayım diye. Epey uzun bir süre Ataşehir soğuğunda bekledikten sonra içeri girdik ve bu defa kapı kuyruğu için bekledik. Bir anda kapılar açıldığında, sahnenin en önünde olmak için dirsek atarak epey bir insan topluluğunu aştık ve kendimize zar zor 4 ayaklık yer bulduk. Kımıldamak imkansız. Etrafımda Duru’dan biraz daha küçük olduğunu düşündüğüm oğlunu getirmiş bir anne, iki kızını getirmiş ama onları hiç tanımıyor gibi davranan bir baba, kulağına pamuk tıkarken göz göze gelip tebessümle birbirimizi selamladığımız ve arkada onu tanımadıklarını hissettiren iki kızın annesi olduğunu tahmin ettiğim başka bir kadınla yan yana dikiliyorduk. Önce “ah ah ne işimiz var burada” bakışları ile başladık, sonra “daha ne kadar bekleyeceğiz” söylemleri ve bir ara “ama bu kadar da geç sahneye çıkılmaz ki, ayıp ” mızmızlıkları ile saati 22:00 ettik. Annelerden birinin panik atağı tuttu ve kalabalığı yararak kendini dışarı attı. Önümdeki oğlan annesine sarılıp öptükçe Duru bana ters ters bakıyor, seninle burada olmaktan hiç hoşlanmıyorum diyen gözleri ile beni yiyordu. Onun bana bakacağını anladığım anda gözlerimi kaçırıyordum. Oysa ayakta durmaktan dolayı belim kopmak üzere, çalan oyalama şarkılarının yüksek sesi beynimden mideme kadar ulaşmış ve tüm vücudumu delik deşik etmiş kadar acı vermekte idi. Mağdurdum. Yorgundum. Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyordum. Ezhel çıkacaksan çık! Saat 22:15 olduğunda ağzımı açıp laf etmeyeyim diye dilimi ısırmaya devam ediyordum.
Önce bir duman sardı her yanı, sonra “Ezhel bizi pavyona götür” diye hep bir ağızdan tezahürat. Dedim ki, çok geç oldu ya, protesto ediyorlar, bu saatte ancak pavyona gidilir diye. Meğer öyle bir şarkısı varmış. 22:30’da Ezhel Bey teşrif ettiler, ve….
Canlı yayın mı yapmadım, zıplaya zıplaya dans mı etmedim, story story paylaştım, fotolar çektim, iki üç nakaratı ezberleyip eşlik bile ettim. Ergen kızım uğruna çiğ tavuk yerim ama Ezhel’e gitmem derken oldu tüm bunlar. Üstelik ertesi sabah eğitime giderken internette Ezhel şarkısı arıyordum; “felaket felaketttt, bu kız bi afet”
Siz siz olun büyük lokma yutun ama büyük laf etmeyin hele de evlat sahibiyseniz…
Bu yazıyı yazarken Ezhel Bey’in “imkansız” şarkısı fonda çalıyordu…
