Çocuğa özgürlük ama bir yere kadar

Dün yine kalbim çift mesai yaptı, iki kalp birden taşıdım bir süre, aynı 11 Nisan 2011 ve 6 Mayıs 2012’de olduğu gibi. Duru’nun bu yıl piyano konser zamanı geldi çattı efendim ve biz yine maaile okuldaydık. Gözyaşları, heyecan, gurur…ortaya karışık yaptık. Bu kez, üç yıldır piyano dersi aldığı öğretmeni de gelebildi konsere. Artık ondan mı bilinmez bizimki pek heyecanlıydı nitekim hatasız çaldığı parçayı birkaç ufak hatayla bitirdi bu yıl. Her şeye rağmen bambaşka bir güzellikti. Size şimdi buradan şöyle çaldı böyle ağladık şunu giydi gibi sayfalar tutacak bir yazı yazabilirim, malum bir anne, söz konusu çocuk olunca sonsuza kadar konuşabilir ha bir de bazıları yazabiliyor.

Fakat bunu yazmak yerine bugün yine “haklı düşündüğümü düşündüğüm” bir konuya değineceğim. Çok kısaca, çocuk adı üstünde çocuktur ve her kararını kendisinin vermesini beklemek BENCE ona yapılan en büyük haksızlıktır. Bazı kararları o veremez çünkü yaşı ve yetkinliği buna uygun değildir. Ona yol göstermek, sınır koymak, bazen de katı bir tutum sergilemek onun geleceği için çok önemlidir. Çok sert oldu di mi? Psikolog arkadaşlarım bana kızabilir ama yıllardır eğitimlerde anlattığım Durumsal Liderlik’ten hiç farkı yok bu durumun BENCE.  Nasıl farklı yetkinliklerdeki çalışanlara farklı davranıp kimisini sıkı kontrol edip kimisini tamamen serbest bırakıyorsak çocuk yetiştirirken de böyle. Her yaşa göre davranış modelimizi sorgulamalıyız bence. Çocuğun yeteneklerini keşfetmek çok önemli, istediği alana yönlendirmek, kabiliyetine göre gelişmesine destek olmak…Buraya kadar sorun yok, fakat çocuğun yorulduğu, sıkıldığı noktada onu serbest bırakmak, “nasıl istiyorsan öyle olsun” demenin ben, ebeveynler için kolaya kaçış olduğunu düşünüyorum çoğu zaman. Hele ki, geleceğini etkileyen önemli konularda.

Duru ilkokul birinci sınıfta başladı piyano çalmaya, kendi çok istedi. Önce org dersi aldı, sonra hevesi geçmeyip devam edince piyano aldık ve devam etti. Zaman zaman sıkıldığı oldu; ilk başlarda iki elle çalmaya başladığında parmakları acımaya başlayınca özellikle. Hafta sonları yan gelip televizyon izlemek varken piyano öğretmeni gelince söylendi, tabii öyle bunalıma girecek, nefret edecek bir durumdan söz etmiyorum. Ders başlayınca hemen kıvamına geliyordu, öğretmeninin onun dilinden konuşmasının da önemi yadsınamaz. Ne zaman ilk konserine çıktı bana şunu dedi “Anne iyi ki ben sıkılıp bırakmak istediğim zaman hemen izin vermemişsin, iyi ki beni itmişsin. Harika bir duyguymuş sahneye çıkmak, alkışlanmak”. Kocaman bir nokta bence. Yoksa ben de öyle canavar anne filan değilim.

Sömestre tatilinde ilk hafta ödevlerini bitirmiş, okuma kitaplarını tatile giderken yanımıza almıştık. Önce bir iki kez kitabını okuması için uyardım ama tabii arkadaş, kayak, oyun derken hep aksattı. Bir gün dayanamadım ve “yeter artık, karışmıyorum kendi planını kendin yap, beş gün süren var” dediğimde ağlayarak “ANNE BANA KARIŞ, NE OLUR KARIŞ, BEN OYUNA DALIP UNUTUYORUM, SEN KARIŞ ANNECİM NE OLUR” dedi. Yani bana sınır koy diyor, beni yönet, benim sorumluluklarım karşısında çizgini çiz demiyor da ne diyor?

Hafta sonu tamamen kendi seçimini yaparak gittiği voleyboldan zaman zaman sıkılıyor, çok da doğal değil mi? Biz de sıkılmıyor muyuz sürekli yaptıklarımızdan? Fakat ilk sıkılmada, bir hafta gitmeyip ikinci hafta tekrar gitmeme isteğinde hemen “tamam çocuğum, sen bilirsin” demek bana doğru gelmiyor. Biliyorum ki antrenmandan sonra “iyi ki gelmişim” diyor.

Zaman zaman bana yöneltilen “bu kadar çok aktiviteye niye koşturuyorsunuz” sorusunun da yanıtı gelmiş oldu galiba. Kızımız her yaptığını kendi istediği için yapıyor, biz koşturmuyoruz. Her dalı deniyor yavaş yavaş hangi konuda devam edeceği belirleniyor. Zaten hepsini yapamayacak ama seçtiklerinde de motivasyon ve onu zaman zaman itmek bizim görevimiz.

Çocuğa özgürlük ama bir yere kadar…

BENCE…