Jandarma Anneler

Dün sosyal medyada bir düşüncemi paylaştım ve gördüm ki bu konuda tek bunalan, haksız yere eleştirilen ben değilmişim. Aşağıda yazdığım iletiyi aynen yayınlayacağım ama bir konuya tekrar değinmek istiyorum. Bir konudan çok muzdaribim yıllardır daha doğrusu anne olduğumdan beri…Minyon olan kızım – beni bilenler bilir çok iri yarıyımdır!!! keza babası da!!! – yaşını çok göstermez, kilosu azdır, sağlıklıdır, hareketlidir ama siz deyin 7, ben deyim 8 ancak o kadar gösterir, 10 yaşındaki kızım. İlla ki sorarlar, fikir verirler, yedirdiklerini içirdiklerini paylaşır tatlı mı tatlı bilgili mi bilgili anneler…Balıkyağı veriyor musun diyenden, pekmez içir, yumurta içir, yoğurdunu mayala, peynirini kendin yap, tavuk yedirmeye kadar neler neler duydum. Sanırsınız ki ben kör cahil bir anneyim kaldı ki öyle de olabilirim bu benim kötü anne olduğumu göstermez. İster üniversiteleri yalayıp yutmuş olsun, ister tarlada doğurup alfabe bilmeyen anne olsun, herkesin anneliği kendine ve kimsenin üstüne vazife değil diye düşünüyorum. Çocuğumun yanında şunu yapıyor musun bunu yapıyor musun diye beni küçültmeye çalışanlar mı, çocuğuma sen niye böyle ufaksın yemiyorsun belli deyip çocuğumu küçültenler mi, daha da ileri gidip kızımın kafasına zehir sokmaya çalışıp “annen sana hamileyken çok telefonda konuştu herhalde” deyip ara bozan cadılar mı ararsınız hepsine şahit oldum bugüne kadar. Kızımla karşı karşıya bile getirdi beni bu “süper anne” hastalığına yakalanmış kişiler. Bu kişileri izlediğimde hep şunu gördüm, saldırgan, öfke kontrolü zayıf, eleştirilerini sürekli SEN diliyle yapan, doğru söylese bile tarzından dolayı itici olanlar… Biz değil miyiz çocuklarımıza sabırlı olmasını, ön yargılı olmamasını, tek bir olayla kimseyi yargılamamasını, empatik olmasını, farklı görüş ve düşüncelere saygılı ve açık olmasını öğreten, bu tarzdaki okulları deli gibi araştırıp çocuğunu onlara yollamayı seçen? Pekiyi anneler biz ne kadar uyguluyoruz bunları sorarım size. Şeytan diyor ki tatlı annelerin yorumlarını kaydet, çocukları büyüyünce göster!!! Yok yok şaka:) Ben onlara artık “jandarma” diyorum ve sizi yazdığım iletiyle baş başa bırakıyorum. Altına da izni olanların yazıma yaptıkları yorumları paylaşıyorum, sizin de yorumlarınızı merakla bu yazıya bekliyorum…

Çocuğu hazır yoğurt yiyor diye “yakıştıramadık” “evde mayalamak 1 dakikanızı almaz”diye yorum yapabilmek, herkesin yediğine yedirdiğine, kullandığı markaya, SALDIRIRCASINA eleştiri getirmek, her konuya burnunu sokmak, iyi Anne! olmaya takıp İyi İnsan olmayı unutmuş küçük dünyasında sıkışıp kalmış insanlar bi kendinize gelin, bırakın doğallık oyunlarınızı, temizlik takıntılarınızı, çocuğunuzun montesorri tontosorri hikayelerini, kendinize saklayın. Anladık en iyi anne sizsiniz ama dikkat edin çocuğunuz sizin takıntılarınız yüzünden ileride çok zorluk yaşayabilir. Ben size eleştiri yapmayın demiyorum hobi olarak yine yapın ama ne söylediğiniz değil NASIL söylediğiniz önemli. Yapıcı, destekleyici ve dikte etmeden yapılan her eleştiri başımızın üstüne. Ayrıca bu iletiyi uzun zamandır köyden kentlileri gözlemleyen olarak yazdım kimse üstüne alınmasın ve kocaman GÜNAYDIN

*Çok haklısın. Çocuğu her şeyin doğrusunu öğrensin, yapsın diye uğraşan ben, her şeyin en kötüsünü yapıp travma yapan bir ergenle karşı karşıya kaldım (Banu Conker)

* Özellikle yoğurt olayı beni benden aldı. Doğallık isteyen köyüne geri dönsün. Şehrin imkanları sınırlı, bizlerin zamanı yoğurt mayalamakla, tarhana yapmakla değil başka şeyler üreterek geçiyor. Başka şeyler üretemeyenler varsın bunları üretsin biz de onlardan satın alalım bu topluma onlar da bu şekilde katkı sağlasın. Herkesin yetenekleri ve bu topluma verebilecekleri katkı aynı olmak zorunda değil. Her şeyin doğalı güzel evet. Ama İstanbul gibi büyük bir şehirde yaşayıp da her şeyim doğal olsun takıntısı insanı bizzat “kansere” sürükleyen bir stres. İlkokula başlayan ve o yaşa kadar kavanoz içinde büyütülen çocukların bir anda serbest kalmasıyla kantinden neler neler alıp yediklerini bir görseniz. Ben hiç bir şeyi yasaklamadım ama tamamen serbest de bırakmadım. Her şeyin bir sınırı var. Sınırlı izin verdiğinizde çocuğunuz için de cazibesi kalmıyor aburcuburun. Alternatifleri de var. Kuruyemiş, evde patlatılan mısır gibi. Ama sokakta gördüğünde canımız istediğinde, ya da hadi bu akşam cips yiyelim dediğimizde de “aaa olmaz” da demiyoruz. Evde salça-tarhana-yoğurt hazırlamaya gelince.. Ben oldum olası mutfaktan uzak bir insanım. Ev ahalisi açlıktan kırılmayacak kadar yemek pişiriyorum şükür  ama bunları yapmak gerçekten benim için külfet. Ben evden çalışan bir anneyim. Zaten mesai saatlerim ev işi zamanım birbirine girmiş durumda. Günde 10 saatin üzerinde çalıştığım oluyor. Açıkçası kayınvalidemden, komşumdan geldiği zaman bu gıdalara bayılarak alıyorum. Ya da başkalarına rica ediyorum benim adıma yapmaları için. Bulunduğum bölgede yürüyerek gidebileceğim bir pazar bile yokken, o tarhanayı kurutacak balkonum bile yokken birilerinin bana çıkıp “aaa çok basit niye yapmıyorsun” demesi gerçekten garip kaçıyor. Bunu diyen olursa da “madem çok basit arkadaşım o zaman senden bir ricam var bana da yapıver basitmiş ya” diyorum. Bu konuda yetenekli-istekli ev hanımı arkadaşlardan ricam ahkam kesmek yerine yaptıkları şeyleri azcık fazla yapsınlar biz de onlardan satın alalım. Eskiden büyük aileler şeklinde yaşadıkları için insanlar ev içinde yardımlaşma-iş bölümü vardı. Şimdi öyle bir şey yok. Her şey tek kadına bakıyor. Makineler hayatı ne kadar kolaylaştırırsa kolaylaştırsın bazı geleneksel şeyleri hazırlamak yine aynı zamanı alıyor. Herşeyin doğalı güzel evet. Ama İstanbul gibi büyük bir şehirde yaşayıp da her şeyim doğal olsun takıntısı insanı bizzat “kansere” sürükleyen bir stres. İlkokula başlayan ve o yaşa kadar kavanoz içinde büyütülen çocukların bir anda serbest kalmasıyla kantinden neler neler alıp yediklerini bir görseniz.Köyden kente göçengellenmedikçe büyük şehirlerde doğal yaşamdan bahsetmek, köydeymiş gibi yaşamaya çalışmak çok beyhude bir durum. Köylü kadın desteklenmeli, iş imkanı yaratılmalı, üretime katılmalı. Yoksa genetiği oynanmış tohumla, hormonlarla yetişmiş domatesle evde salça yapsan ne olur yapmasan ne olur?  (Esra İlter Demirbilek)

* Yıllar önce ben daha anne olmadan; bir arkadaşımın çocuğu, ilköğretime kadar hayatında sosis sucuk görmemişti, bir gün sınıfa pizza içinde o materyalleri gördüğündeki şaşkınlığını ve arkadaşlarına nasıl dalga malzemesi olduğunu hiç unutmam. Her şeyin doğalı elbet güzel ama hastalık derecesinde izole etmek ve etmeyenleri de eleştirmek hastalıklı bir durum. Hic takmayın kafanızı güzel anneler bence en önemlisi hayatla barışık çocuklar yetiştirebilmek. (Parin Yakupyan)

* Tutmayın beni öpücem öpücem yanacıklarından…Her zaman derim uslup önemli, hem insanları döven bir tarz takın, öfkeni kontrol edeme ondan sonra doğal yoğurttan bahset. O zaman davranışlarda doğallık en az doğal beslenme kadar önemli . Tekrar ağzına sağlık. (Burçay Erenay Güngüler)

* Gönülden destekliyorum, bunu başarabilen anneler eleştireceğine üretsinler, biz alalım. Ev ekonomisine katkıda bulunurken kendileri için, bizlere de faydaları olur. Ayrıca ne kadar çocuğunu kendi istediğin gibi yetiştirmek istesen de olmaz ki, bir zaman geliyor senden ayrılıyor, gerçek dünya ile tanışıyor.. Ne olduğunu anlamıyorsun bile. (Figen Alaçam Geri)

* Milletin gerçekten işi gücü kalmamış onu anladım.. Çocuğuna ne yedirirse yedirir ne içirirse içirir kime ne… Valla bu konuda annem bile bana karışamaz…Yok yok çok iş yapmak lazım boşluktan oluyor bütün bunlar…Mesele yoğurt meselesi ise ben sana mayalarım arkadaşım :))) Ama mesele yoğurt değil yurt meselesi olmalı yoksa ne kadar kolay olurdu hayat bir yoğurdu mayalamak kadar… (Esin Özçelik)

* Kayınvalidemin arkadaşı titizlikten kızını dışarıda tuvalete götürmezmiş. Tutmasını söylermiş. Kız büyüdüğünde mesela okula gittiğinde de aynı alışkanlığı devam ettirmiş tabi. 20-21 yaşına geldiğinde büyüyen idrar torbası yüzünden iki sene sonda takılmış. Tedavi görmüş. Gencecik kız idrarını sondayla yapmaya mahkum olmuş. (Berna Kasapoğlu Serdarlı)

* Onlar facebook aleminin başöğretmeni, daha dün benden fırça yediler (Lale Celepoğlu)

* Ağzına sağlık oh be ben de rahatladım:) (Gamze Kavaz)

Not: Üstteki fotoğraflar tarafımdan 2013 Ekim ayında Kenya Masai Mara’da çekilmiştir.