Tarih dersini pek sevmezdim okul hayatım boyunca ne yalan söyleyeyim. Savaşların, antlaşmaların, kongrelerin tarihlerini ezberlemek pek zor gelirdi yoksa iş sadece milletimizin hikayesini bilmek olsa orası işin en güzel yanı. Tarih tekerrürden ibaretmiş derler doğru, yine çıktı tarihler karşıma. Dokuz yaşındaki kızım bu yıl dördüncü sınıf öğrencisi ve Sosyal Bilgiler dersinde konu Türkiye Tarihi. Trablusgarp Savaşı, İtilaf İttifak Devletleri, Milli Mücadele, Kongreler…
O zamanki aklımla şimdiki aklım arasındaki farkla, aklı bir karış havada lise öğrencisi beynimle şimdiki bir kız evlat yetiştiren sorumluluk sahibi bir kadın beynim arasındaki farkla, o zamanki liderle şimdiki lider arasındaki dünya kadar farkı gören kafamla baktım dün olaylara. Bir yandan kızımı çalıştırmak adına ona sorular soruyordum, bir yandan gittikçe gerileyen, köhne bir anlayışa doğru sürüklenen bu ülke için kendime sorular soruyordum.
Biri içimizden biri, diğeri onların ki…
Birinin dehasını dünya tanıyor, biri o birinin adını hala tam söyle(ye)miyor
Yurdunu korumak kurtarmak adına düşmana ilk kurşunu sıkan kahraman oluyor, şimdiki zamanda düşmanla işbirliği yapıp ülkesini satanlar kahraman oluyor
Fakirlik, yokluk, kıtlık diz boyu iken, tarihe yazılmış savaşlar kazanılıyor, teknoloji, para, imkan b.. gibiyken düşmana gebe kalınıyor.
O günkü kongrelerde, “Vatan bir bütündür, bölünemez” kararları alınırken bugünkü kongrelerde bu sana bu bana bu sana bu bana…
1 Kasım 1922’de çıkarılan bir kanunla SALTANATLIK kaldırılırken bugün kanunların yarattığı saltanat sultanlarından geçilmiyor.
Ülkesinin tek bir taşı, toprağı için canını feda eden KAHRAMAN sayılırken bugün ağacını, taşını, tarihini korumak isteyen ÇAPULCU oluyor.
Bu işte bir terslik var…
İtirazım var HAKİM BEY diyeceğim ama hangi hukuka, hangi hakime?
Nasıl güzel bir yazıdır bu böyle…Öpüyorum ,..kutluyorum seni..İçim titreyerek,gözlerim dolarak okudum inan ki…
sabah kalktım ve içimden geldi bunları yazmak, bu arada sınavı çok kötü geçmiş:))
Banucum yazını okurken aslında içimdeki umut daha güçlendi… Birden şöyle düşündüm… Bugün çocuklarını yetiştiren kadınlar, farklılığı daha net görüyorlar ve onları sindirmek hiç kolay olmayacak…
Benim umudum günden güne azalıyor Armağan ama:((
Derler ki, dünyada tek bir ışık işçisi kalsa bile dünyanın kurtulma umudu vardır. Sen de yetiştirdiğin kızın, yaptığın projelerle bir ışık işçisisin. Umudu kaybetmek sana yakışmaz. Her gün yeniden kalk ayağa. Kocaman sevgimle…
Canım Banu’m ne kadar göresim var seni