Siz hiç kendi arabanızı çalmaktan ötürü suçlandınız mı?

Günlerdir evimize musallat olan grip, pazar günü oldu hala bizi terk etmedi. Evin her yanını saran kağıt mendil toplari, bardak diplerinde kalıp kurumuş ıhlamur kalıntıları, orada burada burun damlaları derken içime bir fenalık geldi. Hastalık filan dinlemedim kalktım evi bir güzel topladım, camları açtım, hastalığa ait ne varsa uçsun gitsin diye. Sözüm ona hastalıkla savaşıyorum. Baktım evde pek birşey kalmamış yiyecek namına. Hava da güzel görünüyor, aldım fileyi çıktım sokağa. Bu arada ben arabayla gitmiyorsam, dışarı çıkarken mutlaka elime bir çöp alıp sokak başındaki çöp kutusuna atarım. Sağ olsun apartman görevlimiz her akşam alır ama bizim ev çöp çıkarma konusunda uzman. Kapıda bir dönüşüm kutumuz olsa da mutfak çöpümüz hiç bitmez ve biriktirmeyi sevmeyen ben her çıkışımda bir torba çöp atmayı görev edindim yıllardır.

Bu arada elime arabamın anahtarını da aldım ki, hava serin ise ya da yürüyemeyecek gibi olursam arabayla alışverişe giderim diye. Sağ elimde bol zincirli araba anahtarlığım bir de üstüne çöp torbası çıktım sokağa. Hooppp çöpü kutuya fırlattım ama o da ne elimdeki anahtar da gitti. Hemen çöpe bakıp anahtarı almak için elimiz uzattım ama anahtar yok. Nasıl olur? çöp torbası aynen orada ise anahtar da orada olmalı…Biraz elimle torbayı ittim yok anahtar. Benim torbanın düğümünü açtım şöyle bir baktım yok. Bu arada ufaktan insanlar (çocuk) yanımdan geçmeye başladı, “aa anne bak kadına çöpü karıştırıyor” dediler. Neyse gülümsedim ama iş büyüdü çıldırmamak içten değil anahtar yok. Bşladım mı çöpü karıştırmaya. Manzara şu: bendeniz (hastalıktan sefil halde saç baş dağılmış, eşofman altta eski bir tişört üstte, koca çöp konteynırını eşeliyorum. Mahallede o kadar tanıdıktan biri geçmiyor, onun yerine sabah süslenmiş püslenmiş gezmeye giden bir içim su kızlar, erkekler, ailece keyfe çıkmış anne baba çocuklar ve her geçen bana bakıyor. Söylenmelerini duymamak mümkün değil: “ah ne hale geldi ülke, çöpten medet uman insanlar işte vah vah”…Bennnnn arabamın anahtarını arıyorum dersem iyice tuhaf bakacaklar sesim çıkmıyor. Son olarak kaldırımın üstüne çıkıp başımı konteynıra gömmüştüm ki, tam konteynırın kenarına sıkışmış anahtarımı buldum. Nasıl oldu da oraya sıkıştı bilemiyorum ama asıl komedinin bundan sonra başlayacağını nereden bilebilirdim.

 Arabanın anahtarını çöpten alıp otoparka gidip arabamı çalıştıracaktım ki, adamın birinin bizim apartman görevlisine beni şikayet ettiğini duydum. “Kadın çöpten anahtar buldu, galiba arabayı önceden takip etmiş, alıp götürüyor…”