Sabah bir heyecanla kalktı kızım; denize gideceğiz, bütün gün en sevdiklerini yapacak en sevdikleriyle olacak en sevdiklerini yiyecek…Tabii onun bu mutlu halini görünce biz de mutlu olmalıyız ama mutlu olmaya utanıyoruz, mutlu olduğumuz için vicdan azabı duyuyoruz. 1, 4, 11 yaşında ölen üç çocuk da çocuk, benim kızım da…Bu mudur adalet, bu mudur bayram?
Ülkenin bir yanında yas çok büyük, çok acı var oralarda. Anneler evlatlarını, kadınlar kocalarını, çocuklar babalarını kaybediyor. Bayramda, küslüklerin biteceği, kavganın sona ereceği, zenginin fakire destek olacağı zamanda insan insanı vuruyor, yıkıyor, eziyor, öldürüyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor, bulabildiğimiz görebildiğimiz sosyal medya ortamında haberleri izlemeye, uzaktan film gibi izlemeye çalışıyoruz. Sosyal medya dedim evet yanlış okumadınız, televizyonda belgesel zamanı çünkü. Dizilerin tekrarı var. Biz sosyal medyada okuyor, paylaşıyor ama sonra hayatımıza devam ediyoruz. Bodrum dolu, barlar dolu, plajlar dolu. İnsanlar bayram yapıyor, yaparken eminim çoğu insan da duyarsız değil, içi rahat değil. Ne yapılabilir? Gaziantep’e atlayıp gideyim deseniz ek uçuş bile konmamış hani kan vermeye gideyim diye düşünseniz. Kahvaltı etmeye, okumaya, yazmaya, tatil yapmaya, gülmeye kısacası yaşamaya utanıyorum bugün.
Kızım dün akşam sordu: “anne niye öldürmüşler insanları?”
Bilemiyorum…
