Son yazdığım biyografi için gittiğim röportajdan çıktım. Sabah arabanın ön koltuğuna koyduğum bilgisayar çantamı, bir süre araba park halinde kalacağı için bagaja koyayım dedim. Bagajı açtım bir de ne göreyim, koskocaman bir koli…Arabama ben böyle bir şey koymadım kesinlikle! Biri açmış bagajı ve bu bomba yüklü koliyi koymuş. Beni çekemeyen, benden nefret eden biri… Suadiye’de en işlek yerde, sesimi biraz yükselterek konuşmaya başladım. Yanımdan geçen bir amca ” ne oldu kızım” dedi. “Amca, arabama sanırım bomba koymuşlar, ne yapacağız şimdi, inanmıyorum, nasıl bir yer oldu İstanbul” derken adam da ah ah vah vah diyerek birkaç amcayı da anına topladı. Teyzeler gelip geçiyor baktıkları bile yok. “Polise haber verelim” derken….
Pazartesi günü TÜRGÖK Tanıtım Toplantısı için Tavsiye Evi’nde buluştuğumuzda, Esra, İmza Kızın kitaplarını teslim etmişti bana…Yıldızlar dönmeye başladı beynimde, o ana kadar aklımdan kesinlikle çıkmış hatta hiç bir şekilde kolinin “k” sini hatırlamayan ben o anda aydım. Aydım da, emekli amcalara bunu nasıl anlatacağım. Olayı Gezi Parkı’ndan tut, savcıya hatta onunla da kalmadı Ebru Gündeş’e kadar taşımışlardı. Kem küm, gık mık dedim ve gerçeği anlattım. Amcaların “ah kızım yazık, çok da gençsin” sözlerini hak etmiştim.
Bu arada mart ayı gibi arabamı satmayı düşünüyorum ama yazın yaşadığım çay tabağı hikayesi ve bu olaydan sonra ayrılmamız çok kolay olmayacak sanki…Bu arada hafıza kaybı için önerilerinize açığım her zaman…
:((( Unutkanlık çok kötü dalgınlık da … Bundan bir iki sene öncesine kadar hafızamla gurur duyardım ama şimdi size banzemeye ramak kaldı. Gülümsemeniz hiç eksilmesin :)