Ben hayatımda hiç Okmeydanı’na gitmedim. Ben hayatımda hiç CEMEVİ’ne de gitmedim.Sıvası olmayan, tuğla balkonlarda insanların yaşadığı, birbiriyle iç içe evlerin, karanlık apartman girişleri ve kapıda ayakkabıların olduğu hanelerden oluşan bir sokaktaydım bugün. Parası olduğunda penceresinin pimapenini, ikramiyesiyle çelik kapısını yaptırabilen insanların yaşadığı bir sokakta, ekmek almaya giderken vurulan bir çocuğun yaşam alanındaydım. 269 gün direnen çocuk yoktu artık, onu son yolculuğuna uğurlamaya gelen İNSAN topluluğu vardı bu kez sokakta. Benim gibi hayatında bu sokaktan değil semtten geçmeyen pek çok kişi vardı eminim. Beni oraya götüren tek bir şey vardı o da siyasi görüşü, dini inancı, dili, ırkı ne olursa olsun bir annenin acısını paylaştığımı hissettirmek.
Acısını zerre kadar hafifletmeyeceğini bilsem de, canını ona geri getiremesem de, 269 günlük umut dolu bekleyişi mutlu sonla bitiremesem de “ben de buradayım, acın acım” diyebilmek için oradaydım. Bir kafa fazla olabilmek için, bu ülkede bir çocuğun, bir insanın canının bu kadar ucuz olmadığını göstermek için, oradaydım. Hatta gideceğimi duyan pek çok kişiye direnerek oradaydım.
Orada olduğum süre boyunca hep düşündüm; burada bu sokakta neler yaşadı, hangi oyunları oynadı, canı ne yemek istedi de yiyemedi, ekmek almaya giderken ne düşünerek gitti, hangi ev onundu, odası nasıldı, en sevdiği artist kimdi, hangi takımı tutardı… Bilir miydi bir gün ekmek almaya giderken vurulacak, 269 gün uyuyacak, 16 kilo olacak ve cenazesi insan seli ile omuzlarda uğurlanacak, tüm Türkiye O’nu konuşacak, cenazesi en ağır cenaze olacak.
Ah be çocuk, ne kadar anlı şanlı oldun bi görsen, kimler vardı cenazende bilsen, kimleri birleştirdin, kimlere ders verdin, kimleri zincir haline getirdin bi görsen… Ah be çocuk uyansan anacığına ben aslında ölmedim desen…Ah be çocuk içimize taş koydun gittin, nasıl kalkacağız bu ağırlığın altından…Affet bizi çocuk, sana yaşatamadığımız çocukluğun için, camlara çıkarttığımız ninelerin için, gözü yaşlı koyduğumuz annen baban için affet bizi…
