Siz hediye alınca havalara uçup, sevincinizi de hediyeyi alan kişiye gösterenlerden misiniz yoksa çok mutlu olsanız bile minik bir tebessüm edip kenara çekilenlerden mi? Ben her zaman birinciden olmuşumdur yani öyle zannediyorum. En ufak bir kurşun kaleme bile kırk takla atanlardanım. Aslında hediye almaktan çok vermeyi seviyorum ve verdiğimde de karşı taraftan aynı benim verdiğim tepkileri bekliyorum. Biliyorum yanlış bu beklentim ama yüzünün ifadesini, gözlerinin anlamını çözmeye çalışıyorum hep kişinin.
Nereden geldim bu konuya şöyle ki, geçenlerde bir hediye aldım. Kimden? Sevgili eşimden. Hakkını vermek gerek, tanıştığımızdan bugüne hediye seçme konusunda inanılmaz bir gelişim gösterdi. Eskiden çok klasik hediyeler seçerdi benim için ama son zamanlarda o kadar anlamlı o kadar özel o kadar beni yansıtan seçimleri var ki…Kocam şöyle… kocam bana şunu aldı… değil tabii ki yazımın konusu.
Ağustosta sekizinci yılını dolduracak olan bloğumun son bir senedir bir logosu var biliyorsunuz. Hayat ağacını ifade eden bu logoyu seçmemin nedeni, hayatımda çok farklı ilgi alanlarım olduğunu, kendimin farklı yönlerden oluşan bir kişilik olduğunu, üstündeki değişik renlerin benim rengarenk ruh halimi yansıttığını anlatmaktı. Çok sevdim logoyu ve çok da beğenildi. 
Geçtiğimiz günlerde eşim b
ana bu kolyeyi hediye etti. Nasıl? Çok benzemiyor mu logoma?
Blogumu ve logomu çok sevdiğim için, bedenimde de bunu taşımak isteyeceğimi düşünerek almış bu hediyeyi. Yani beni düşünmüş, yani benim yerine kendini koymuş ve mutlu olacağımı düşünmüş, yani belki ona verilse çok mutlu olmayacak ama bana verildiğinde mutlu olacağımı düşünmüş. Yani benim sevgi dilimi öğrenmiş. Ona ne alınsa mutlu olur ya da ona ne söylense mutlu olur diye düşünmeyip, ben nelerden mutlu olurum diye düşünmüş…
Kısacası Gary Chapman’ın Beş Sevgi Dili kitabında da anlattığı gibi keşke herkes birbirinin sevgi dillerini bilse ve ona 
göre davransa hayat daha güzel olurdu eminim…
Onun sevgi dili mi ne? Söylemem :)
