Burnunun direği sızlamak diye bir şey varmış, bu sabah anladım. Hayatımda artık bir kişi eksik, üstelik her gün uğramaya çalıştığım uğramasam bile telefonla aradığım babaannem artık yok. Burnumun tüm kemikleri, boğazımın tüm düğümleri biz buradayız dedi bu sabah bana. 5 Kasım sabahı onu yoğun bakımda ziyaret ettim. “Niye ağrıyor sırtım” dedi. “Yatmaktan, kaç gündür yatıyorsun ondan” dedim. Hastabakıcıyı çağırdık biraz dikleştirdik yatağını. “İyi böyle” dedi. “Ben gideyim akşama uğrarım” dedim. “Duru’ya selam söyle” dedi. Akşam gidemedim Duru’yu bırakacak yer bulamadığım için. Annem “gelmene gerek yok daha iyi, yarın gelirsin” dedi. Yarın olmadı. Gece bitmiş her şey. Kalbi durmuş, uykuda veda etmiş.
6 Kasım sabahı hastaneden aldık onu, ambulans önde biz arkada Karacaahmet’e gasılhaneye götürdük. Yıkadım babaannemi. “Korkmadın mı” demeyin sakın. Korkacak bir şey yok. Pamuk gibi uyuyordu. Tombul bacakları, yumuk elleri, gayet huzurlu görmek onu öyle iyi geldi ki bana. Yıkadım derken öyle çocuk yıkar gibi değil. Zaten iki görevli tam asker gibiler, gayet düzgün deneyimli hallediyorlar işi. Siz, yakını olarak başında duruyorsunuz, bilemedin iki su döküyorsunuz. Son görevimi yapmak öyle rahatlattı ki beni.
Önce, depremden sonra onu taşıdığımız Bostancı’da, benden üç beş apartman ötedeki evine getirdik. Komşularıyla vedalaştı, helalliklerini aldı. Sonra babam, bir yaşındayken Bulgaristan’dan gelip yerleştikleri, çocukluğumun geçtiği, anılarla dolu Gölcük’teki evine geldik. Burası işte gerçekten çok etkiledi beni. Küçükken her bayram gittiğimiz, kömürlüğünden korkup geceleri uyuyamadığım, kuzine sobasının önünde uyukladığım o şirin ev…Babaannemin Elvan gazozları sakladığı, turşu, reçellerini yapıp kış için depoladığı kileri, bahçe de olur da biz habersiz geliriz diye anahtarı altında sakladığı teneke saksıları, yemeğe doyamadığımız incir ağacı, bahçede altında kurban kesilen dut ağacı, önünde oturup saatlerce tavuğun yumurtlamasını beklediğim kümes…Hepsi duruyor ama hepsi ruhsuz, bizsiz, sessiz…
Mahallenin bakkalı kapanmış, o bize dimdik gelen yokuş hiç de dik değilmiş, o kocaman sandığımız ev hiç de büyük değilmiş ve benim “bir daha gelir miyim” dediğim Gölcük, artık kabir ziyareti için gideceğim bir yer olmuş şimdi anladım.
Mahallesinin camisinde ikindi namazından sonra son yolculuk için hazırdık. 16 yaşında kaybettiği kızı onlardan biraz daha yukarıda yatıyordu ama babaannem 32 yaşında kaybettiği diğer kızı ve eşi dedemin yanına defnedildi. Artık kızlarıyla beraberler. Allah babama ve amcama uzun ömür versin. Babam dedim de, 63 yaşında olsa da hala ana kuzusuydu. Onu merak eden, arayıp soran, hasta mı güçte mi diye telaş eden bir annesi vardı. Üstelik hemen yan apartmanında oturan…Akşamları uğradığı, annem yokken gidip akşam yemeğ
ini yediği, anam dediği annesi…Toprağa o verdi, indirdi, üstünü örttü, sonuna kadar annesini uğurladı.
Bize gelince…Duru’nun her bayram fotoğraf çektirdiği ninesi, simit sponsoru, benim uğrayıp kek, börek, pasta bıraktığım ev, kandillerde helva, pişi yediğim yuva, komşum, çocukluğum bitti, gitti. Telefon rehberimden bir numara eksildi ama hayatımdan koca bir parça koptu gitti.
Her ölüm erken ölümdür, 90 yaşında da olsa benim babaannem erken gitti çünkü çok yaşamak istiyordu. Her akşam üstü simit yemek, Suadiye Sahil’de oturmak istiyordu. Onun deyimiyle;
“ne lüzumu vardı şimdi ölmenin?”
Boğazımda düğümlendi bir şeyler. Anlatması zor. O kadar içimden yaşadım ki tekrar. Allah mekanını cennet etsin. Aklınızda hep güzel anıları ile sizlerle beraber yaşayacak. Öyle oluyor. Başınız sağ olsun.
Dostlar sağ olsun, yorumunuz için çok teşekkür ederim
Ne kadar güzel yazmışsın. Kalemine sağlık. Anneannem geldi aklıma, Babaannem de. İkisi de yok artık, ama alışkanlıkla bazen elim telefona gidiyor hala onları aramak için, yıllar sonra bile. Başın sağolsun adaşım.
Adaşım çok sağol, allah bize de anneanne olmayı nasip etsin
okurken gozlerim doldu mekani cennet olsun ninemin…bende anneannemi yikamistim korkacak ne var ki sadece uyuyor o benim melegim ….canim babana ve sizlere Allah sabir versin gercekten her olum erken….
Esincim amin canım
Banu’cum,
O kadar duygu dolu yazmışsınki gözlerimde süzülen yaşları durduramadım, keşke benimde böyle güzel duygularla hatırlayacağım bir babaannem olsaydı :( Allah babaannenin mekanını cennet eylesin, annen ve babana uzun ömürler versin.
Burcucum sen inşallah torunlarını, onların çocuklarını görürsün sağlıkla canım
Offf.. Basiniz sag olsun. Babaannenizin topragi bol olsun,rahat uyusin,mekani cennet olsun..bir donem kapanmis; hayat boyle cok aci.. Uzuunn zaman baska aci gostermesin tanri..
Emine Hanımcım allah hepimize sağlıklı ömür nasip etsin
Banucum ne guzel yazmissin, aksam aksam canim anneannem, babaannem, annem geldi aklima… Cok aglattin beni… Hepsi nurlarda yatsin …
Anneciğini tanımış olmaktan çok mutluyum Ebrucum, nur içinde yatsın
Okurken benim de boğazım düğüm düğüm oldu, burnumun direği sızladı . Çok zor .Allah sabır versin. Keşke hiç ölüm olmasa.
Keşke hayatta hep güze şeyler olsa…
Banucum o kadar güzel anlatmışsın ki inan her kelimesini yüreğimde hissederek okudum.
Ne güzeldir babaannelerimizin nasihatleri, tecrübe hazinesinin elimizin altından kayıp gitmesi de cabası :( Duyduğun özlemi artık dizine yaslanıp uyuklayarak, sarılıp nurlu yüzünü öperek değil de dualara dökülmüş hüzünlü kelimelerle dindirmeye çalışacaksın :( Ne lüzumu vardı sabah sabah beni ağlatmanın… Nur içinde yatsın..
Ne lüzümu vardı buradan taşınmanın
Sevgili Banu, yazini burnumun diregi sizlayarak okudum..Basin sagolsun:( Hepimiz er ya da gec buyuklerimizi bu yolda ugurluyor ve yavas yavas buyuyoruz..Alisiyor muyuz??? Oyle bir sey olmuyor:( Zaman gectikce ozlem buyuyor:( Artik o sokaktan hep o duygularla gececeksin ve bir bakacaksin ki hemen her firsatta aniyorsun onu..Buyumek boyle birsey olmali..Ben dik durmayi pek ogrenwmedim acikcasi hep gozum yaslaniyor hep burnumun diregi sizliyor..Onlarla yasanmisliklarimiz bizim en degerli hatiralarimiz..Yolu aydinlik topragi bol olsun..
İlknurcum allah çocuklarımıza uzun ömür versin, bize de onların güzel görmeleri kısmet olsun
ağlattın beni banucum. allah rehmet eylesin toprağı bol olsun. bütün ailenizin tekrar başı sağolsun…
kıyamam ağlama Nükhet’cim, acı ama gerçek bu
Her eve uğruyor, her kapıyı çalıyor… bazen erken bazen geç… Üzülmeyi geride bırakıp, özlemekle geçiyor zaman… sonra güzel anılarla güçlenme, olgunlaşma dönemi… Banucum çok güzel yazmışsın, hiç ajitasyona kaçmadan, olduğu gibi anlatıvermişsin… Ben de telefonuma baktım “ananem” olarak kayıtlı, silmemişim… Hepinizi sevgiyle öperim…
Armağancım yazarken çok mu ajite ettim demiştim…
Sevgili Banu başınız sağolsun,nur içinde yatsın babanneniz..
Çok teşekkür ederim
Babaanneni kaybetmene çok üzüldüm Banu’cum. Başın sağolsun. Sana ve tüm ailene sabırlar dilerim.
Çok sağol Tanla’cım
ölüm sonszuluga giden bir köprü.. anilarinizda hep var olacak.. huzur icinde yatsn..
Keşke hep yanımızda olsalar…
Sevgili Banu, Oncelikle basin sagolsun:( Yazin beni gercekten derinden etkiledi:( Burnumun diregi sizlamak nedir biliyorum yazik ki:( Bizler buyudukce buyuklerimiz ve bazen de sevdiklerimiz yavas yavas ayriliyorlar aramizdan..Acisi pek dinmiyor bence..ve zaman gectikce daha cok hatirlaniyor..kucucuk bir sey bir an, bir koku, bir sey hatirlatiyor iste…Yolu isikli ruhu sad olsun..Mekani cennet olsun..
Amin İlknurcum, tanrı çocuklarımıza bizlere sağlıklı ömür versin inşallah
Kizim aglattin beni. Allah rahmet etsin, makami cennet olsun.
Enisten Vahap
ağlamaaaa kıyamammm