Sabahları okula gitmeden önce kahvaltısını televizyon karşısında yapıyor bizim minik. İzleyemediği dizileri önceden kaydediyor ve o yarım saat içinde “ne izlesem kardır” deyip oturuyor. Bu sabah salondan kıkır kıkır sesler geldi. Ne izliyor diye merak ettim gidip baktım. Ne gördüm dersiniz?
Bizimki sabah haberlerine takılmış ve mecliste ağız dalaşı yapan milletvekillerine gülüyor. O kadar komik bir görüntüyle karşılaştım ki! Sanki haber ve milleti temsil edenleri değil de, komedi dizisi izliyor. Yazık çok yazık. Bahsettiğim dokuz yaşında bir çocuk ve güldüğü kişiler beni, seni temsil edenler. Karagöz Hacivat misali kavgalar (onlar çok daha sevimli), ağza alınmayacak küfürler, komik beden dilleri…
Bu mekana “meclis” deniyor. Böyle bir ortamdan iş çıkar mı sizce? Bu kişiler beni ne kadar ve nasıl temsil edebilir?
Hani eskilerin bir sözü vardır, olmayacak işler için yokuşa sürerken “komisyona havale ettik” derler ya, bizimki de meclis değil komisyon bence.
Çoluk çocuğa da madara oldunuz ya ne deyim
